ஒரு காலத்தில், பரந்த பசுமையான காட்டில், சில குரங்குகள் ஒன்றாக கூடி, வாழைப்பழங்களை மென்று கொண்டு, தங்கள் தொலைதூர உறவினர்கள்—மனிதர்களைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தன.
“நீங்கள் அவங்களை சமீபத்தில் பார்த்தீர்களா?” என்று வயதான குரங்கு போபோ தலைகீண்டு கேட்டது. “நம்மைப் போலவே மரங்களில் பூந்தோன்றாக ஊர்ந்து, பழங்களை உண்டுக் கொண்டே இருந்தார்கள். இப்போது? உடை அணிந்து, கான்கிரீட் மரங்களை கட்டி, கணிப்பாய்யா இருக்காத எண்ணிக்கைகள் (‘ஸ்டாக் மார்க்கெட்’ என்கிறார்களாம்!) பற்றி சண்டை போடுகிறார்கள்!”
“அவங்க முன்னேறினாங்களாம்!” என்று கிக்கி, புத்திசாலி குரங்கு ஒரு கிண்டலுடன் சொன்னது. “ஆனா அவங்களோட செய்திகள பாருங்க. போர்கள், மாசுபாடு, பொருளாதார சரிவுகள். நாமும் வாழைப்பழத்துக்காக சண்டையிடுவோம். ஆனா நம்மால் அடிக்கடி ஒரு முழு காட்டையே அழிக்க முடியாது!”
போபோ ஆழ்ந்த சுவாசம் விட்டுப் பார்த்து, “இது எல்லாம் எப்போ ஆரம்பிச்சு தெரியுமா? நம்ம பூர்விகர்களில் ஒருத்தன் நேராக நிமிர்ந்தபோது. அதுவே பெரிய தவறு. முதலில் நடக்க ஆரம்பித்தார்கள், பிறகு பேச ஆரம்பித்தார்கள், பின்னர் ‘நாகரிகம்’ உருவாக்கினார்கள். ஆனா ‘தலைமை’ன்னு ஒரு விஷயத்தை உருவாக்கிய தருணத்திலிருந்து, எல்லாம் கெட்டுப் போய்விட்டது.”
“நிதானமா சொல்றீங்க,” கிக்கி அசைந்தபடி கூறினான். “முதலில் பணத்தை கண்டுபிடிச்சாங்க, உடனே சிலருக்கு அதிகம், சிலருக்கு குறைவு. பிறகு அரசியல் கண்டுபிடிச்சாங்க, அப்போ யாருக்கு யார் கட்டளை போடணும்னு சண்டை தொடங்கிச்சு. இப்போ, நம்மையே ‘பழமையான உயிரினம்’ன்னு கூப்பிடுறாங்க!”
மற்றொரு குரங்கு மோமோ உட்பட்டது. “அவங்களோட வேலை பிடித்திருக்கிறதா? நாம நாள் முழுக்க தூங்குவோம், பசித்தால் சாப்பிடுவோம், வெறுமையாக இருந்தால் விளையாடுவோம். ஆனா மனிதர்கள்? உணவுக்காக வேலை செய்யணும், உறங்க இடம் கிடைக்க வேலை செய்யணும், ஓய்வெடுக்கவே ஒரு வாழ்நாளைப் போடணும்!”
கிக்கி ஒப்புக் கொண்டது. “அதிலேயும் இன்னும் ஒரு விஷயம்! தங்களுக்காக இயந்திரங்களை உருவாக்கிவிட்ட பிறகும் கூட, ஓய்வெடுக்காமல் வேறே வேலைகளை உருவாக்கிக்கிட்டே இருக்கிறார்கள்! இப்போ, சிலர் வேலை பற்றிப் பேசிக்கொண்டு இருக்கவே ஒரு வேலை இருக்கிறது!”
போபோ நகரத்தை பார்த்துக் கொண்டு கேட்டான், “இப்போ, முன்னேற்றம் குப்பையில் போயிடுச்சு. காலநிலை மோசமாகுது, பொருளாதாரம் சரிவடைகிறது, ஆனா இவங்க யார fault-ன்னு மட்டும் சண்டை போடுறாங்க. இவங்க இதையெல்லாம் ‘நெருக்கடி’ன்னு சொல்லுவாங்க. நாமோ, இதுக்கு ‘இயற்கை தேர்ச்சி’ன்னு சொல்லுவோம்!”
“அவங்க திரும்ப வருவாங்களா?” மோமோ பதற்றமாகக் கேட்டது. “அவங்க வாழ்க்கை அழிந்துபோனால், காட்டுக்கு திரும்பி நம்ம மாதிரி வாழலாம்னு நினைப்பாங்களா?”
கிக்கி சிரித்துக் கொண்டு சொன்னது. “அவங்க ஒரு நாளும் பிழைக்க முடியாது! அவங்களுக்கு ‘டோஸ்ட்’ செஞ்சுக்கவும் வழி தெரியாது! அவர்களோட இயந்திரங்களும் வசதிகளும் இல்லாம, மரத்துக்கு ஏறறதுக்குள்ளே கடைசி ஓராயிரம் வருடம் குறைச்சு போயிரும்!”
போபோ ஒரு சிறு புன்னகையுடன், நகரத்தின் சாயலினைப் பார்த்து, “ஒரு விஷயம் மட்டும் நிச்சயம்: எவ்வளவு தொலைவுக்குச் சென்றாலும், எவ்வளவு கட்டினாலும், எவ்வளவு முன்னேறினாலும், அடிப்படையில் அவர்கள் இன்னும் குரங்குகளே. மிகவும் குழப்பமான, மிகவும் அழிவை ஏற்படுத்தும், மிகவும் மன அழுத்தமடைந்த குரங்குகள்!”
அந்தக் கூட்டம் ஆனந்தமாக சிரித்துக் கொண்டே, வாழைப்பழத் தோலை காட்டில் போட்டு, மரங்களில் குதித்து, காற்றின் சுதந்திரத்தை அனுபவிக்கத் தொடங்கின.
மனிதர்களுக்கு அது மட்டும்தான் குறை.
